Lieve allemaal,
Last Wednesday I returned from Jordan. How lovely to walk in a dress on the street and cook again. And how wonderful to be able to sleep in my old house on Chris’s sofa. A little home sweet home feeling in the week that I’m still without a home. Thursday I’m going to sign the contract of my studio. For the first time in my life my own kitchen and bathroom, whooop!
Woensdag kwam ik weer terug uit Jordanië. Wat heerlijk om weer in een jurkje op straat te lopen en zelf te koken. En wat heerlijk om in m’n oude huisje op de bank van Chris te mogen slapen. Toch nog beetje home sweet home in de week dat ik nog even zonder home zit. Donderdag ga ik het contract van mijn studio tekenen. Voor het eerst in mijn leven mijn eigen keuken en badkamer, whooop!
What a journey was that again. After arriving in Amman, I soon met a lot of lovely people to do fun things with. Half of the hostel (Sydney Hotel) was there for a long time, studying Arabic or doing an internship, the other half switched a lot. Some stayed for a night and some, like me, for one and a half week. With Matias, Kim and Ollie we watched the magical sunset from the citadel. Here we were, oops, after closing time. Which was kindly pointed out to us by the tourist police. After that, we were offered even kindlier, some fruits and eventually they thought it was a pity that we left. We chatted with people we encountered on the street, were welcomed at another hostel (Arab Tower Hotel) where they had lovely kittens walking around and a roof top terrace. Kim, what a coincidence, lives about 5 minutes cycling from my new studio and begins her master psychology in September. Small world!
Wat een reis was dat weer zeg. Nadat ik in Amman was aangekomen ontmoette ik al snel een hoop lieve mensen om leuke dingen mee te doen. De helft van het hostel (Sydney Hotel) was er voor langere tijd, bezig met een cursus Arabisch of stage, de andere helft wisselde heel erg. Sommigen voor een nachtje en sommigen, zoals ik, voor anderhalve week. Met Matias, Kim en Ollie keken we naar de magische zonsondergang vanaf het citadel. Hier waren we, oeps, na sluitingstijd. Waar we vriendelijk op werden gewezen door de toeristen politie. Die ons daarna nog vriendelijker fruit aanbood en het eigenlijk nog wel jammer vond dat we weggingen. We kletsten met mensen die we op straat tegen kwamen, werden welkom geheten in een ander hostel (Arab Tower Hotel) waar ze lieve kittens rond hadden lopen. Kim, hoe toevallig, woont zo’n 5 minuten fietsen van mijn nieuwe studio af en begint ook in september met haar master psychologie. Small world!
On Thursday I had an appointment at the UNRWA headquarters (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East), through Wendy who I had met on the plane. The appointment was with a woman who mainly deals with the education in the camps, which was interesting for me because that’s what I’m doing at my work too, although not at the camps. An interesting, passionate and travely woman. And who knows, maybe a future colleague.
Donderdag had ik via Wendy, die ik in het vliegtuig ontmoette, een afspraak op het hoofdkantoor van UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East). De afspraak was met een vrouw die zich vooral bezig houdt met het onderwijs in de kampen, wat interessant was voor mij omdat ik daar op het moment op mijn werk ook mee bezig houdt. Een interessante, passievolle en reislustige vrouw. En wie weet, misschien wel een toekomstige collega.
With Matias, Abe, Luca and an American girl we went to Madaba, Mount Nebo and the Dead Sea. About 4 million people live in Amman, in Madaba about 80,000, a small village compared to Amman. Compared to the rest of Jordan, there’s a lot of Christians living in Madaba. According to the people at the church about 15%. We attended a church service, admired the ancient ruins of another church and then passed on to Mount Nebo. The mountain from which Moses, according to the Bible, just before he died at the age of 120 years, looked over the promised land, after he had led his people forty years into the wilderness. The country today known as both Palestine and Israel. A special place with a very good view, from where we continued to the Dead Sea. A sea that is not a sea, but a lake. But a lake that is about ten times saltier than the ocean and therefore perfect to float on. Also perfect to get sore eyes, a salty mouth like never before and in which you shouldn’t fart nor pee. The latter two are supposed to give a feeling like you’re burning. A lake whose mud can be used as a face / body mask and whose salt is used in many cosmetic products. A place that is fun, but not a place that I would visit again. If the surrounding countries do not take action, I can not even go there again because the lake is drying out. In the night Matias and I had Iftar with the family of someone we met a few days before.
Met Matias, Abe, Luca en een Amerikaans meisje gingen we naar Madaba, Mount Nebo en de Dode Zee. In Amman wonen 4 miljoen mensen, in Madaba zo’n 80.000, een klein dorpje in vergelijking met Amman. Ook woont er, in vergelijking met de rest van Jordanië, een groot percentage Christenen. Volgens de mensen bij de kerk zo’n 15%. We waren aanwezig bij een kerkdienst, bewonderden de oude ruïnes van een andere kerk en reden daarna door naar Mount Nebo. De berg vanwaar Mozes, volgens de bijbel, voor hij stierf op de leeftijd van 120 jaar uitkeek over het beloofde land, nadat hij zijn volk veertig jaar lang door de wildernis had geleid. Het land dat tegenwoordig bekend staat als zowel Palestina als Israël. Een bijzondere plek met zeer goed uitzicht, vanaf waar we verder trokken naar de Dode Zee. Een zee die eigenlijk geen zee, maar een meer is. Maar wel een meer dat zo’n tien keer zouter is dan de oceaan en dus ook perfect om op te drijven. Ook perfect om zere ogen te krijgen, een zoute mond als nooit te voren en waarin je geen scheetjes moet laten of in moet plassen. Die laatste twee schijnen nogal te branden. Een meer wiens modder je als gezichts/lichaamsmasker kunt gebruiken en wiens zout in vele cosmetische producten wordt gebruikt. Een plek die leuk is, maar waar ik niet per sé nog een keer naartoe wil. Als de omliggende landen geen actie ondernemen kan ik er over een tijd niet eens meer naartoe, omdat het steeds verder uitdroogd. ‘s Avonds hadden ik en Matias Iftar met de familie van iemand die we een paar dagen ervoor hadden leren kennen.
The following day Abe, Andrew, I and a lot of people studying Arabic went to Wadi Mujib. A river that emerges into the Dead Sea. It did not take long for our feet to get wet and after about 40 minutes we were completely soaked. Hiking up to the waterfall and then sliding down on stones. So many pebbles in my shoes and bruises everywhere, but so much fun! In the evening, I had food and chatted with Wendy in Abdali, a boulevard with a Western atmosphere and its corresponding Western prizes. A lovely woman with a special life!
De dag erop vertrokken Abe, Andrew, ik en een hoop studenten Arabisch naar Wadi Mujib. Een rivier die uitmondt in de Dode Zee. Hier duurde het niet lang tot onze voetjes nat werden en na zo’n 40 minuten waren we compleet doorweekt. Hiken naar boven tot de waterval en dan lekker op stenen naar beneden glijden. Wat een steentjes zaten er in mijn schoenen en wat een blauwe plekken overal, maar wat was het leuk! ‘s Avonds at en kletste ik samen met Wendy in Abdali, een boulevard met een enorm Westerse sfeer en haar bijbehorende Westerse prijzen. Een lieve vrouw met een bijzonder leven!
Sunday I left for Jerash. One of the most important Greek-Roman-Byzantine cities in the Middle East, located between Amman and Syria. I have not come closer to Syria. And how strange is it to be less than an hour drive away from a country from which your colleagues fled. To walk around there in silence, in peace and in freedom. It was again an emotional moment, but what a beautiful place in this country. It’s like walking around in Rome, but then having all of Rome for yourself, without fences and with barely any people. For four hours I walked around in the heat and the people at the entrance were surprised that I had been visiting for so long. While walking out of the old city, I got offered plenty of ‘special prize’ taxi offers (€ 15, -), but I knew there was a local bus (€ 1, -) that brought me along with about 15 Jordanians towards Amman. In the evening I went to a restaurant that was overlooking the city together with Andrew. An extensive buffet that was enjoyed right after the mosques told the city to break their fasting. A wonderful day!
Zondag vertrok ik naar Jerash. Één van de belangrijkste Grieks-Romeinse-Byzantijnse steden in het Midden-Oosten, liggend tussen Amman en Syrië. Dichterbij Syrië ben ik niet gekomen. En wat gek is het dan, dat je daar rondloopt en weet dat je nog geen uur rijden verwijderd bent van het land waar je collega’s vandaan zijn gevlucht. Dat je rondloopt in de stilte, in de rust, in de vrijheid. Het was weer even een slikmomentje, maar wat prachtig was ook deze plek weer. Alsof je rondloopt in Rome, maar dan heel Rome voor jezelf hebt, zonder hekjes en met nauwelijks mensen. Vier uur lang liep ik rond in de hitte en de mensen bij de ingang waren verbaasd dat ik het zo lang vol had gehouden. Ik werd overspoelt met taxi verzoeken (€15,-), maar wist van de lokale bus (€1,-) die mij samen met zo’n 15 Jordaniërs weer richting Amman bracht. ‘s Avonds ging ik met Andrew naar een restaurant met uitzicht op de stad. Een uitgebreid buffet dat vlak na zonsondergang werd genuttigd. Een heerlijke dag!
Monday it was time for yet another buffet, but not before Andrew, Jeremy, I and about 15 others had cycled through Amman. Because also that is possible in Amman, although, it’s not necessarily enjoyable and neither relaxing, but it’s good if you want to conquer some hills.
Maandag was het weer tijd voor een buffet, maar niet voordat ik, Andrew, Jeremy en nog zo’n 15 anderen een stuk(je) hadden gefietst. Want ook dat kan in Amman, al is het geen aanrader als je lekker wilt genieten, maar wel leuk als je wat heuveltjes wilt uittesten.
On Tuesday me, Abe and Andrew went to a Dutch movie about Zaatari, the second biggest refugee camp in the world that counts about 80.000 inhabitants. Not only were the actors of the film present, Jordan’s prince Hassan was sitting two chairs next to us. When we heard that, it became clear to us why there was so much security. I said goodbye to Jordan that night, but my feeling says I will come back.
Dinsdag gingen ik, Abe en Andrew naar een Nederlandse film over Zaatari, het tweedegrootste vluchtelingenkamp ter wereld dat zo’n 80.000 inwoners telt. Niet alleen waren de acteurs uit de film aanwezig, ook zat de prins (Hassan) van Jordanië twee stoelen naast ons. Toen we dat hoorden, was meteen duidelijk waarom er zoveel beveiliging was. Ik nam die nacht afscheid van Jordanië, maar mijn gevoel zegt dat ik er terug zal komen.
Liefs,
Marit
Cost of the Flight: €464,-
Cost of Travel Insurance: €43,75
Spend in Jordan: €891,-
Total cost of 19 days Jordan: €1.398,75
Marit op reis 
Very interesting, enjoyed reading it. Welcome home!😺
LikeLike
Dankjewel 🙂 ! Het was ook een hele interessante reis.
LikeLike